De ruimte is gesloten, alleen het raam staat open. Over 6 meter lengte van de ruimte ligt een berg zwarte aarde. Aan elke korte kant zit een vrouw, de ene vrouw begin twintig, de ander eind veertig. Langs de lengtezijde zitten de toeschouwers in twee rijen tegenover elkaar. Via de twee performers kijkt de toeschouwer naar de toeschouwer tegenover hem/haar en spiegelt hij/zij zich aan de ander. Deze performance speelt met de grens van aanwezigheid en afwezigheid. Waarin de berg aarde staat voor de dood, de afwezigheid en de blik naar de ander het leven is, de aanwezigheid.

Voor deze performance is de adem het uitgangspunt. Zoë maakte haar inademing hoorbaar en Danielle haar uitademing. Het is een dialoog tussen dit ritme van ademen, waar langzaam bewegingen uit voort komt. Een intense performance met hoge concentratie, die onderbroken wordt met een direct kijken naar de toeschouwer. Halverwege de performance spreekt Danielle een tekst uit met vragen over aanwezigheid; het betekenis geven door te kijken en afwezigheid; ben ik er nog als ik straks wegga?